O rany, czas odkurzyć blogowe kąty... strasznie długo mnie nie było. Ten czas tak szybko leci. Było u mnie trochę życiowej zawieruchy, ale doszłam do wniosku, że co ma być to będzie i nie ma się co dołować. Dzisiaj przychodzę do Was z własnymi pomidorkami. Są apetyczne, słodziutkie, aż sama się dziwię, że w skrzynce na parapecie takie cudeńka można wyhodować. W tym roku tylko jeden krzaczek, na próbę, ale w przyszłym roku na jednym się nie skończy. Codziennie podziwiam i czekam, aż dojrzeją. Fajnie jest zjeść to co się posadziło, a nie tylko zachwycać. :) Pozdrawiam :)
3 komentarze:
Mniam, aż poczułam ich zapach:))
Pozdrawiam serdecznie
Pomidorki cudne,i jakie precyzyjnie okraglutkie, az zazdroszcze i chyba sama bede probowac na parapecie hodowac, bo w ogrodku to raczej mi nie dojrzeja, taki zimny klimat tutaj i lato zbyt krotkie.
i ... pamietaj, ze po burzy zawsze swieci slonce :)
pozdrawiam
Pyszne są,w takim mały kryje się esencja pomidora!
Prześlij komentarz