poniedziałek, 1 listopada 2010

***


Leopold Staff „Kochać i tracić”


Kochać i tracić, pragnąć i żałować 

padać boleśnie i znów się podnosić

krzyczeć tęsknocie: precz! i błagać: prowadź!

oto jest życie: nic, a jakże dosyć


Zbiegać za jednym klejnotem pustynie

iść w toń za perłą o cudu urodzie 

ażeby po nas zostały jedynie 

ślady na piasku i kręgi na wodzie


"Co jest najśmieszniejsze w ludziach: Zawsze myślą na odwrót: śpieszy im się do dorosłości, a potem wzdychają za utraconym dzieciństwem. Tracą zdrowie by zdobyć pieniądze, potem tracą pieniądze by odzyskać zdrowie. Z troską myślą o przyszłości, zapominając o chwili obecnej i w ten sposób nie przeżywają ani teraźniejszości ani przyszłości. Żyją jakby nigdy nie mieli umrzeć, a umierają, jakby nigdy nie żyli." Paulo Coelho

4 komentarze:

Aga pisze...

kocham ten wiersz
pare dni temu go sobie zapisałam i dam na bloga...
pozdrawiam

Pinel pisze...

piękny i nostalgiczny wpis.pozdrawiam

Yba pisze...

Trafiłam do Ciebie przypadkiem, ładnie tu :)
Wiersz z mojej wczesnej młodości. Zapomniałam o nim. Dzięki za przypomnienie.
Pozdrawiam.

Kameleon pisze...

Mój ulubiony wiersz Staffa:-) Dostałam go razem z wpisem do pamiętnika kiedy byłam dziewczynką. miło go tu odnaleźć.

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails