Leopold Staff „Kochać i tracić”
Kochać i tracić, pragnąć i żałować
padać boleśnie i znów się podnosić
krzyczeć tęsknocie: precz! i błagać: prowadź!
oto jest życie: nic, a jakże dosyć
Zbiegać za jednym klejnotem pustynie
iść w toń za perłą o cudu urodzie
ażeby po nas zostały jedynie
ślady na piasku i kręgi na wodzie
"Co jest najśmieszniejsze w ludziach: Zawsze myślą na odwrót: śpieszy im się do dorosłości, a potem wzdychają za utraconym dzieciństwem. Tracą zdrowie by zdobyć pieniądze, potem tracą pieniądze by odzyskać zdrowie. Z troską myślą o przyszłości, zapominając o chwili obecnej i w ten sposób nie przeżywają ani teraźniejszości ani przyszłości. Żyją jakby nigdy nie mieli umrzeć, a umierają, jakby nigdy nie żyli." Paulo Coelho
4 komentarze:
kocham ten wiersz
pare dni temu go sobie zapisałam i dam na bloga...
pozdrawiam
piękny i nostalgiczny wpis.pozdrawiam
Trafiłam do Ciebie przypadkiem, ładnie tu :)
Wiersz z mojej wczesnej młodości. Zapomniałam o nim. Dzięki za przypomnienie.
Pozdrawiam.
Mój ulubiony wiersz Staffa:-) Dostałam go razem z wpisem do pamiętnika kiedy byłam dziewczynką. miło go tu odnaleźć.
Prześlij komentarz