"Saszeńka"... i storczyk

"Saszeńka" Simon Sebag Montefiore

Właśnie kończę czytać "Saszeńkę"... początkowo były momenty, gdy już, już miałam ją odłożyć, ponieważ autor chcąc byśmy poznali ideologię stalinowską, mechanizmy okrutnego komunizmu bardzo się rozpisał i taka była pierwsza część. Teraz jednak uważam, że tak musiał to napisać, w takiej, a nie innej formie. To były okrutne czasy i nie da się ich opisać (czy się w ogóle da?) tak w jednym krótkim rozdziale.

Historia wywarła na mnie ogromne wrażenie. Nie mogłam się od niej oderwać. Momentami czuje się ogromną złość, wszechogarniający żal, smutek, były chwile, że płakałam, a innym razem nie mogłam się pogodzić z ich niemocą i byłam wściekła... . "Saszeńka" budzi w nas najróżniejsze emocje i uczucia, ale dobrze, że w dzisiejszych czasach jest jeszcze ktoś, kto nie pozwala nam zapomnieć o strasznej historii naszych przodków i pozwala nam chociaż troszkę ją poznać.

Polecam, mimo, że z początku nie jest porywająca (chociaż to moje zdanie, komuś innemu może się właśnie ta część najbardziej podobać), ale z każdą stroną tak się wciągałam, że nie można się było wręcz oderwać. 

 Jeszcze jedno, książka ta uświadomiła mi, że boję się starości, może nie starości jako takiej, ale starości samotnej, bez rodziny, bez bliskich, kochanych ludzi. Mamy wielkie szczęście, że żyjemy w tak spokojnych czasach.

***

Pochwalę się moim storczykiem :)

Ma tak dużo kwiatów na tej jednej gałązce, ze musiałam ją w kilku miejscach "przychwycić", już mi sie raz zdażyło, ze pod ciężarem kwiatów łodyga kwiatowa normalnie się złamała.